*** وبسایت شهدای شهرستان ورزنه ***
آماده ی به کارگیری نظرات شما خواهیم بود.
دلم براتون تنگ شده.نمیدونم چرا نمیشه در مورد شما قلم بزنم.ترسم از اینه که دیگه نگام نکنید.چرا چند روزه توفیق نوشتن در مورد شما رو پیدا نکردم.قربون مظلومیتتون برم.قربون دلای پاک و عمل مخلصتون برم که دنبال هیچی نبودید الا رضایت خدا.
که می گوید شما رفتید و ما ماندیم؟
ما میرویم و شما مانده اید!
شما هستید تا همیشه تا هنوز
ای شمعهای جاودان بتابید بر ما سیاه سیرتان روشن صورت
وگرنه
جهان باز می ایستد از چرخ و ما هم
چه شد که روزی خور مهربان پروردگار شدید؟
چه شد که بهشت برایتان سر فرود آورد؟
کمی از یقینتان وام میدهید آیا؟
به آدمیان "عصر معراج پولاد و آهن"
که میگوید موج جنگ شما را مست کرده
ماایم که مردیم به تاریکی گناه
موج آرزوها ما را کشت
میرانده شدیم به دوری از شما
آی آدمها! به کجا چنین شتابان
چطور شود که رویای شبانه مان را مردان بی ادعا پر کنند
ما که مدعیم و مفتخر به روزمرگی زندگی دروغ مان
زنجیر هوس بسته به پاهامان
طمع و فریب آکنده چشمهامان را
ذلت و دریوزگی میکشد دستهامان را
غرور و تکبر را فریاد میکند قلب هامان
اینجا ظلمات است
نه ماه و نه ستاره ! خالی است شبهامان
بی فروغ و منور به نور مصنوعی : روزهامان تابنده
آی شهیدان! به کجا چنین شتابان؟
آری! نزد منور الانور روزی بخورید
به حق شما را سزد نورانیت تا همیشه تا ابد تا هنوز...
شهید احمد خلیلی
فرزند حسن در سال 1345 در یک خانواده مستضعف وکارگر دیده به جهان گشود.از سن پنج
سالگی آن هنگام که دستهای نحیف ورنجورش می توانستند تارهای قالی را لمس کنند به
کار بافندگی مشغول شد.اینجا وآنجا به صورت روزمزد کار می کرد و در تامین معاش
زندگی و حداقل امکانات به خانواده کمک می کرد. آنچه که مادرش در صحبت و بیان زندگی
فرزند عزیزش نقل کرده همه اش بیان دردها و رنجهاست. با جرات میتوان گفت کمتر کسی
تاب تحمل این همه مشکلات را داشته باشد. از کار بافندگی وقالیبافی وکارگری گرفته تا کار در کارخانه های پنبه کنی
ومهاجرت به روستاهای اطراف اصفهان جهت کار وفعالیت و تامین زندگی ٬همه وهمه
داستانهای عبرت انگیز وپندآموز زندگی این بزرگوار است ...
